Ostatni etap festiwalu rozpoczął się w czwartek, 20. maja br. występami uczestników poprzednich wacht Szanty Na Sukces. Na zakończenie czwartkowego (acz krótkiego...) koncertowania - na scenie, znajdującej się w Pałacu Zielińskiego (bardzo przyjemna sceneria towarzysząca) zjawiła się Róża Wiatrów i podniosła temperaturę publiczności oraz powietrza o kilka stopni. Wieczór znalazł swój finisz w kieleckim "Galeonie" - gdzie już w bardziej swojskiej i kameralnej atmosferze wykonawcy i pozostali goście festiwalu bawili się jeszcze długo po północy.

Piątkowe "granie" ściągnęło nieco więcej publiczności niż koncerty z poprzedniego dnia. O godzinie 17.00, na tej samej scenie, instrumenty, struny głosowe oraz akustyka rozgrzewały kolejno zespoły, mające wystąpić w finale SzNS. Młode Bra-De-Li po raz kolejny (pierwszy raz "przyuważyłam" to na wrocławskim festiwalu:-), jak zauważam z niejakim zaskoczeniem - na miejsce prób poza sceną wybrało sobie także damską toaletę, gdzie przed lustrami próbowało i uzgadniało niuanse występu. Później dopiero Jaro, piątkowy ZAWIADOWCA Zapasów Piwa, wyjaśnił mi, że może chodzi po prostu o akustykę - lepszą w toalecie niż na scenie...:-)

Po Bra-De-Li - jak Pan Bóg przykazali: już NA SCENIE :-) - stroił się warszawski Draccar, a następnie łódzkie Canoe - wyposażone we wspomaganie skrzypcowe. W przerwach między próbami świat dźwięków na dziedzińcu Pałacyku urozmaicały nam utwory Atlantydy, serwowane przez zapobiegliwych, a także przedkoncertowe improwizacje muzyczne w różnych częściach dziedzińca - popełniane przez konkursowiczów na wszelkich dostępnych instrumentach.

O godzinie 18.00 wyznaczony był teoretycznie początek koncertu konkursowego, ale ze względu na warunki cudownych polskich dróg i rozwijanie rolek z asfaltem na trasie przejazdu pozostałych, nieobecnych jeszcze zespołów - impreza opóźniała się coraz mocniej... A nad głowami publiki zbierały się ciemne chmury i niejeden z niepokojem zastanawiał się, jak wykonać szamański taniec zaklinacza pogody i wywołać znowu słońce na niebie. Inni - mniej odporni na stres meteorologiczny - po prostu klęli po cichu :-)

O 18.40 dotarł już jeden z zespołów - Fair Lady, który bez wahania zaczął się instalować na scenie. O 19.10 jednak sytuacja nie zmieniła się zbytnio - i początek koncertu przesuwał się w bliżej nieokreślone miejsce na linii czasu... A chmury ciągle zbierały się nad Kielcami...

Wreszcie - o 19.25 - zaczęło się!... Wywołując tym samym westchnienie ulgi ze znużonych gardeł publiczności. Konferansjerkę w tym dniu złożono na barki bongosa. Nie narzekał ;-) Utworem obowiązkowym koncertu finałowego, jaki musiał zaśpiewać każdy z zespołów, był standard pt. "Johnny is down to Hilo", poza tym każdy z zespołów miał wylosować jeden dodatkowy utwór z przygotowanej wcześniej listy, oraz dodatkowo jeszcze dwa utwory wybrane przez siebie, ze swojego repertuaru.

Jako pierwszy zespół wystąpiło Fair Lady, aranżując obowiązkowego "Johnny'ego..." w klimacie "klawiszologii kiwanej" - instrumentalnie ciekawie. Utwór losowany: "Pożegnalny ton" zabrzmiał mniej dobrze, ze względu na słabiej dopracowane wokale i zbyt głośną perkusję - ale finalnie nie było najgorzej. Najciekawiej słuchało się "Vancouver" - autorskiego utworu Fair Lady, ze świetną muzyką i dobrym tekstem. Na koniec Fair Lady zagrało i zaśpiewało cover the Pogues pt. "Jesse James", stylizując się jednak bardziej country niż zwykle - ale akurat w tym przypadku niewiele odbiegało to od oryginału w swoim brzmieniu instrumentalnym, więc "country" można wybaczyć :-)
Po występie zespołu wypowiedzieli się kolejno jurorzy: Marek Szurawski, Piotr Zadrożny, Ryszard Pomorski i Bogusław Nowicki - utrzymując formułę wypowiedzi "od-razu-po-występie-publicznie" w stylu Idola - jednak dużo bardziej sympatycznie i treściwie (oraz co ważne - krótko:-) - co mnie bardzo przyjemnie zaskoczyło po moim "doświadczeniu" z podobną formułą jurysdykcji na tegorocznej Zęzie.

"Posiadacie potężne instrumentarium" - oświadczył Marek Szurawski, a Piotr Zadrożny dodał do tego również swoją pochwałę umiejętności instrumentalnych zespołu, kwitując to zdaniem: "Wczoraj, gdyby nie nagłośnienie - czułbym się jak przy ognisku na Mazurach. Dzisiaj przynajmniej jest jak w Mikołajkach, w hotelu "Gołębiewski"..."
Le Konferansjer Bongos od razu się zreflektował i nie mógł sobie odmówić komentarza do tych słów: "Nooo! To już wiadomo, gdzie nasi szantymeni spędzają czas, jak nie śpiewają...!" Zgromiony rozbawionymi spojrzeniami jurorów umilkł jednak i zaczął naprędce - wg siebie: błyskotliwie nawet :-) - przedstawiać sponsorów i współorganizatorów festiwalu, z których najpotęzniejsze w decybelach "Hej!" z ust publiki uzyskał całkiem zresztą zasłużenie pub "Galeon".

Jako drugi zespół na scenę weszły Młode Bra-De-Li. Trochę problemów z akustykiem objawiło się przeciągłym buczeniem w głośnikach,co wg niektórych było sygnałem odpływającego promu do Ystad, a wg Bongosa, ratującego statyczną sytuację sceniczną gadulstwem konferansjerskim, była to: "Yyyy... Taka syrena okrętowa.... Ostrzegawcza! Teraz dzięki panu akustykowi wiemy jak ona brzmi!..." - z wrażenia po owej syrenie zapomniał Pan Konferansjer wylosować utwór dla zespołu, o czym przypomniała mu dopiero świetnie zorientowana w regulaminie publiczność...:-) a pan akustyk z wrażenia podobnego aż wyłączył mikrofon Panu Konferansjerowi B., lecz ten, zamiast zamilknąć - mówił dalej niezrażony, stojąc na krawędzi sceny i wołając: "Wyłączyli? No to będę TAK MÓWIŁ, O!!!... GŁOŚNO!" - i faktycznie. Mówił całe 5 sekund, bo akustyk wolał chyba z dwojga złego :-) jednak, żeby Bongos nie zleciał z tej sceny, więc mu życzliwie włączył mikrofon z powrotem.

Bra-De-Li wylosowały "Amsterdam". Po odśpiewaniu "Cudnego dnia", jako piosenki repertuarowej własnej - uraczyły jury, a zwłaszcza P. Zadrożnego "Amsterdamem...". Poszło dobrze, z wyjątkiem paru drobnych szczegółów. Ale przy tym utworze można lekko przymrużyć na to oko (co też jury robiło dość widocznie...;-)
Utwór obowiązkowy - jak się okazało, nie był wg regulaminu tym, który trzeba było odśpiewać, ale ponieważ dobry nastrój jurorów utrzymywał się na wyżynach - pozwolono Bra-De-Li na prezentację.

W dalszej części finału pojawiło się Canoe. Losowany utwór to "Pożegnanie Liverpoolu", następny utwór - z repertuaru zespołowego, opowiadał o Sally Brown i jej przeżyciach tawernianych, utrzymany był w konwencji ballady i bluesa (bardzo przyjemny w słuchaniu), a obowiązkowy "Johnny..." zabrzmiał niebywale w aranżacji łódzkiego zespołu - ponieważ była to swego rodzaju wariacja muzyczna w stylu "Lion sleeps tonight":-)

Sympatyczny, ale nieco senny klimat jaki stworzyło na scenie Canoe, skutecznie rozpracowali panowie z warszawskiego Draccara - mocniejszą muzyką i męskimi wokalami - jako standardowi: "...drapieżczy...drapieżcy? eee...czy..cy..czy cy?" - wg Bongosa :-) Dobre głosy i ciekawa perkusja. Tylko padło podejrzenie, że jeden z Draccarów czyta teksty z podłogi, bo wciąż ukrywał się ze spojrzeniem pod daszkiem czapki posiadanej na głowie...:-) Ale może tego dnia był wyjątkowo wstydliwy np.? No, przecież nikt tego nie wie na pewno... No!
Ale przejdźmy do konkretów muzycznych: losowo wybrany numer to "Stara Maui" - tu się zespół popisał wyjątkowo, bo zaśpiewał ten utwór na melodię "16 ton", dość szybko, przy głośno brzmiącym banjo wśród innych instrumentów, i z akcentemz południowego Harlemu :-) Natomiast utwór obowiązkowy o Johhny`m, co to do tego Hilo i tak dalej - Draccar przedstawił a capella, rzeczywiście dość "drapieżnie" - jak obiecywał na wstępie Bongos.

Po Draccarze wystąpił zespół "Trzy Majtki" z Trójmiasta. Trzy Majtki złożone z czterech przedstawicieli płci męskiej - w tym ze skrzypka, który szybko stał się ulubieńcem publiczności i nie tylko :-) - bo później niemal każdy z zespołów chciał zagrać razem z nim współnie na scenie. Ot - siła talentu, po prostu...;-) Fakt faktem, nawet jako Czwarty Z Trzech Majtków (Majtek??) - instrumentalnie i wokalnie był "last but not least". Wylosowany utwór: "Śmiały harpunnik" - ze słowami Marka Szurawskiego, ze sporą ilością solówek skrzypcowych - pozbawił publiczność bezczynności oklaskowej do końca. Obowiązkowy "Johnny..." wykonany został przez 3Majtki a capella, z krótkimi przerywnikami instrumentalnymi, oraz z tekstem personalnie traktującym poszczególnych członków zespołu. Po "Johnny`m..." rozległa się bardzo szybka wersja "24 lutego", a na sam koniec - piosenka, która zrobiła już furorę na VII Wachcie - czyli "Ląd Irlandii", nazywana w pewnych kręgach także "Piosenką Ogniotwórczą" - bo przy jej dźwiękach nałogowi palacze wyciągali naraz wzwyż ręce z ogniami zapalniczek :-)

Po przerwie, przeznaczonej na ogłoszenia parafialne - w roli kaznodziei oczywiście nadal Bongos, na scenie pojawił się zespół z Nowego Targu i Okolic, o słodkiej, wręcz wysokokalorycznej nazwie "Sweam Cream", którzy wslawili się wykonaniem "Kei" w rytmie góralsko-marszowym, z użyciem trąbki klasy "Porębski":-)

Na koniec wieczoru pełnego wrażeń cała ekipa festiwalowa wylądowała w swojskim Galeonie - gdzie wzorem nocy poprzedniej bawiono się do upadłego, a ci którzy nie upadli i byli nad wyraz żywotni przenieśli się z imprezą do schroniska młodzieżowego, gdzie nocowali wykonawcy i goście, a także parę innych bliżej nie znanych nam osób, podejrzliwie patrzących się na hordę muzyczną przemieszczającą się po schronisku...;-)

A potem nastała sobota...

Cięzko rano było wstać...:-) Ale jakoś się udało. Koncert, na którym zostały ogłoszone wyniki finału Szanty na Sukces rozpoczął się z dwudziestominutowym opóźnieniem występem zespołu Segars. Segarsi zagrali wbrew usilnym staraniom sobotniego pana akustyka, który usilnie zakłócał jak i co tylko mógł przez pierwsze 15 minut...:-) Pod koniec jednak dał za wygraną i odpuścił zakłócanie dźwiękowe., po czym Przedstawicielstwo Jury w osobie Marka Szurawskiego wyszło na scenę i ogłosiło oficjalne wyniki, podając uzasadnienie takiego, a nie innego wyboru. Brązowa Gejtawa przypadła w udziale Młodym Bra-De-Li, pomimo tego, że były nieco na bakier z regulaminem. Niespójność tą wyjaśnił sam Przedstawiciel Jurysdykcji publicznie, stwierdzając, że: "(...)Wynikła ona z nieznajomości języka angielskiego i repertuaru szantowego...". Srebrną Gejtawę zabrał do Trójmiasta zespół Trzy Majtki (I Jeden Skrzypek:-), zaś Złota Gejtawa stała się zdobyczą łódzkiego Canoe. Reszta finalistów otrzymała dyplomy uczestnictwa i indywidualne słowa uznania od Przedstawiciela Jurysdykcji.

Po wręczeniu nagród rozpoczęło się koncertowanie zwycięskich zespołów i zaproszonych gości. Mogliśmy więc sobie posłuchać kolejno: Bra-De-Li, North Cape, Trzy Majtki (tu genialna wstawka instrumentalna z "Fiddler on the roof", znanego też jako "Skrzypek na dachu":-) - "If I were a rich man" wplecione sprytnie w melodię "Jasnowłosej", a potem nieco zmieniona wersja "Hiszpańskich Dziewczyn") - pomimo głośnego wołania o bis dla Trzech Majtków ze strony publiczności, Pan Konferansjer jak zwykle był nieugięty i wygonił Trójmieszczan ze sceny, a ich miejsce zajęła Róża Wiatrów. Po chwilowym zawirowaniu i wymianie instrumentu, związanym ze zdewastowaniem jednej struny w gitarze - zespół zaczął podnosić i tak już wysoką temperaturę, jaką wcześniej pozostawili po sobie w tłumie rozśpiewanej publiczności ich poprzednicy. Z temperatury tej skorzystał Bongos i dopiero co przybyły Maciek Jędrzejko - mogli bowiem konferansjerować w cieple (co szczególnie ważne było dla Maćka, występującego w firmowej, "bananowej" koszulce z krótkim rękawem:-) - podczas gdy termometry wskazywały złośliwe i wietrzne zimno.
Po zapowiedziach i ogłoszeniach nocnych na scenie zjawili się laureaci Finału Szanty Na Sukces - Canoe.

Wprawne oko reportera zarejestrowało jeszcze tylko nowy skład zespołu Hambawenah, który zaczął swój koncert po Canoe (jak zwykle świetny basista, Żwirek:-) i nowa Hambawenowa zdobycz kobieca w wieku lat niespełna 18-tu - od dwóch miesięcy współpracująca z zespołem - świetna wokalnie!)

A resztę niech dopowiedzą ci, którzy zostali dłużej na koncertowaniu wieczornym...:-)

Tekst i zdjęcia - Jayin

 Beata Ciszewska (Psyche, nadworny fotograf ;-)), 28.05.2004 r.